Hai. Hari nie aku nak cerita something. pengalaman aku nie takde lah best mana pun tapi cukup kot buat korang ambik pengajaran.
Tiap orang memang ada ujian tersendiri. Aku pun sama. Ujian itu ini. Tapi hari tu aku tengok cerita Kungfu Panda tiba-tiba aku sentap bila dia bagi ayat macam nie, "Sesuatu tu akan jadi istimewa bila kita sendiri yang jadikan benda itu istimewa." Alah, nie part yang panda tu dpt surat apa ntah, kononya benda tu mcm keramat and amanat lah. Semua berebut nakkan benda tu, tiba2 bila panda bukak rupanya isi benda tu kosong. Haa. Nak tahu cerita panjang tengok sendiri, tak kuasa aku nak cerita nanti entry nie jadi cerita Kungfu Panda pulak. Haha.
Jom masuk topik balik.
So, lepas otak aku menghadam ayat tu aku jadi terfikir balik. Betul. Ujian aku silih berganti. Lepas settle satu, confirm datang lagi yang satu. Sampai satu level aku hampir jadi manusia yang nak berputus asa.. Sebab aku rasa perit sangat. Macam sekarang, saat-saat aku perlukan suami, suami aku pulak terpaksa berada disamping keluarga dia. Bukan aku tak merelakan, tapi aku terpaksa. Sebab memang dah tak ada pilihan. Aku terpaksa pura-pura aku okay, terpaksa tipu semua orang yang aku busy tahap petala ke tujuh, terpaksa pretend yang aku tak terasa langsung dengan ketiadaan suami aku. Seksa lah jugak. Tapi aku fikir balik, kalau 24 tahun aku hidup tanpa seorang lelaki bernama suami dan aku boleh survive, why not untuk seminggu dua atau mungkin sebulan dua nie aku bertahan. So, aku okay. Okay dalam keterpaksaan. Moga-moga dengan keterpaksaan aku nie menghasilkan ikhlas kerana Allah. Atleast jadi saham aku dekat akhirat nanti. Mudah-mudahan. Tapi kalau bertahun pun, mungkin aku akan okay. Doakan lah aku akan okay tauuu.
Sekarang aku nak pilih bahagia. Bahagia untuk diri sendiri, kalau tak boleh bahagiakan diri sendiri pun takpe, sekurang-kurangnyaa aku akan pilih untuk bahagiakan orang sekeliling aku. Aku tengah usahakan untuk jadi macam panda tu. Tengok sesuatu dan merasakan sesuatu tu istimewa. Biarlah orang nampak takde apa2 pun janji kita sendiri yang menjadikan sesuatu tu istimewa. Contohnya, aku mengistimewakan saat-saat sukar aku nie menjadi titik kebahagiaan aku. Sapa kata tak jatuh airmata oiii hahaha confirm lah jatuh. Ada ke orang suka ditinggalkan, diabaikan, tak dipedulikan. Ada ke.?? Hahaha. Tapi aku harap benda nie akan jadi sesuatu yang istimewa nanti and ofkos untuk masa sekarang pun aku dah pun jadikan ujian nie istimewa. Atleast aku boleh isi masa aku dengan study, mewarna and confirmkan scrolling kan. Hahaha.
So guys, doakan aku bahagia sebahagia Asiah. Dan doakan jugak aku kuat okay :')
Thanks korang <3
p/s: Aku tak tahu lah siapa je yang akan baca post aku nie sebab rating guest aku memang dah menjunam jatuh merudum kebabom dah sebab lama tak update kan. Tapi takpe. Siapa yang baca nie aku harap korang ikhlas lah doakan aku okay. And aku sangatttt hargai. Okay dah. Aku dah lega sikit. So, bye korang. Muahh
Tiap orang memang ada ujian tersendiri. Aku pun sama. Ujian itu ini. Tapi hari tu aku tengok cerita Kungfu Panda tiba-tiba aku sentap bila dia bagi ayat macam nie, "Sesuatu tu akan jadi istimewa bila kita sendiri yang jadikan benda itu istimewa." Alah, nie part yang panda tu dpt surat apa ntah, kononya benda tu mcm keramat and amanat lah. Semua berebut nakkan benda tu, tiba2 bila panda bukak rupanya isi benda tu kosong. Haa. Nak tahu cerita panjang tengok sendiri, tak kuasa aku nak cerita nanti entry nie jadi cerita Kungfu Panda pulak. Haha.
Jom masuk topik balik.
So, lepas otak aku menghadam ayat tu aku jadi terfikir balik. Betul. Ujian aku silih berganti. Lepas settle satu, confirm datang lagi yang satu. Sampai satu level aku hampir jadi manusia yang nak berputus asa.. Sebab aku rasa perit sangat. Macam sekarang, saat-saat aku perlukan suami, suami aku pulak terpaksa berada disamping keluarga dia. Bukan aku tak merelakan, tapi aku terpaksa. Sebab memang dah tak ada pilihan. Aku terpaksa pura-pura aku okay, terpaksa tipu semua orang yang aku busy tahap petala ke tujuh, terpaksa pretend yang aku tak terasa langsung dengan ketiadaan suami aku. Seksa lah jugak. Tapi aku fikir balik, kalau 24 tahun aku hidup tanpa seorang lelaki bernama suami dan aku boleh survive, why not untuk seminggu dua atau mungkin sebulan dua nie aku bertahan. So, aku okay. Okay dalam keterpaksaan. Moga-moga dengan keterpaksaan aku nie menghasilkan ikhlas kerana Allah. Atleast jadi saham aku dekat akhirat nanti. Mudah-mudahan. Tapi kalau bertahun pun, mungkin aku akan okay. Doakan lah aku akan okay tauuu.
Sekarang aku nak pilih bahagia. Bahagia untuk diri sendiri, kalau tak boleh bahagiakan diri sendiri pun takpe, sekurang-kurangnyaa aku akan pilih untuk bahagiakan orang sekeliling aku. Aku tengah usahakan untuk jadi macam panda tu. Tengok sesuatu dan merasakan sesuatu tu istimewa. Biarlah orang nampak takde apa2 pun janji kita sendiri yang menjadikan sesuatu tu istimewa. Contohnya, aku mengistimewakan saat-saat sukar aku nie menjadi titik kebahagiaan aku. Sapa kata tak jatuh airmata oiii hahaha confirm lah jatuh. Ada ke orang suka ditinggalkan, diabaikan, tak dipedulikan. Ada ke.?? Hahaha. Tapi aku harap benda nie akan jadi sesuatu yang istimewa nanti and ofkos untuk masa sekarang pun aku dah pun jadikan ujian nie istimewa. Atleast aku boleh isi masa aku dengan study, mewarna and confirmkan scrolling kan. Hahaha.
So guys, doakan aku bahagia sebahagia Asiah. Dan doakan jugak aku kuat okay :')
Thanks korang <3
p/s: Aku tak tahu lah siapa je yang akan baca post aku nie sebab rating guest aku memang dah menjunam jatuh merudum kebabom dah sebab lama tak update kan. Tapi takpe. Siapa yang baca nie aku harap korang ikhlas lah doakan aku okay. And aku sangatttt hargai. Okay dah. Aku dah lega sikit. So, bye korang. Muahh
Comments